Włoska dwunastka

Bardolino to urocza miejscowość nad jeziorem Garda i jednocześnie nazwa apelacji znanej z produkcji lekkich czerwonych i różowych win. To wino powstało z połączenia dwóch tamtejszych odmian winorośli – corviny (80%) oraz rondinelli (20%). Winifikacja w stalowych tankach, bez użycia beczki. Suknia barwy blado-rubinowej zwiastuje subtelne doznania. W nosie wyczuwalne są czerwone i leśne owoce: wiśnie, śliwki, jeżyny i aronie. W ustach bardzo soczyste, młodzieńcze, lekko pieprzne i z delikatną goryczką. Wino, które pasuje do wszystkiego. Można podawać z makaronami, pizzą, risotto z grzybami, jak również z daniami na bazie tak białego, jak i czerwonego mięsa. Podawać w temperaturze 14-16 st.

Niepoważne wino na poważnie, potraktowane pieczołowicie jak produkcja szampana. W końcu to tytułowe wino z miejscowości Sorbara, którą reprezentują ambitni producenci lambrusco z lokalnej spółdzielni. Apetyczny aromat jagód i leśnych owoców z niuansami kwiatowymi. Bardzo świeże i gładkie na podniebieniu, bąbelki przydają żywości, nie przeszkadzają. Czuje się ich dobrą integrację z tkanką wina. W finale eleganckie nuty wiśniowe.

Chieti to niewielkie miasto w regionie Abruzzo, od którego nazwę wzięła prowincja i apelacja, w której powstają raczej proste, ale często dobrej jakości wina białe, różowe i czerwone tak spokojne, jak i musujące. W tym przypadku mamy do czynienia w stu procentach z odmianą pinot girgio. Po zbiorach, w celu zapewnienia intensywnych owocowych aromatów i cech szczególnych odmiany, winogrona przeszły zimną macerację, a następnie zostały delikatnie wyciśnięte. Fermentacja w kontrolowanej temperaturze w zbiornikach ze stali nierdzewnej. W nosie wyczuwalne są typowe aromaty jabłek, gruszek, cytryny i nektarynki, z delikatną nutą roślinną. Usta przyjemnie orzeźwiające, z niezłym ciałem i delikatną kwasowością. Producent rekomenduje podawanie w temperaturze 12 stopni w towarzystwie lekkich przystawek, ryb i owoców morza.

To prawdziwa ciekawostka, ciemna malvasia w wersji odmianowej! Onegdaj częsty składnik w kupażach włoskich win, nawet w Toskanii, dziś straciła na popularności. Na południu Włoch ciągle jeszcze spotykana, świadczy o prehistorii italskiego winiarstwa, zaszczepionego przez Greków. Malvasia bowiem to uproszczone brzmienie Monemvasia, średniowiecznego, sławnego portu greckiego, handlującego słodkimi winami z Krety. To wino jest jednak wytrawne, aromatyczne i bogate owocowością. Ma solidną barwę, a w ustach dobrą kwasowość i ciało. Nie bez uroku!

Młode białe wino. Kolor słomkowo-żółty z lekkimi refleksami zielonkawymi. Bukiet owocowy z nutami głogu i kwiatów migdałowca. Świeże, a przy tym dość pełne i treściwe w ustach. Pasuje do dań rybnych, zwłaszcza z morszczuka i turbota, a także do zimnych przystawek z delikatną wędliną.

Klasyczne wino znad Adriatyku z okolic miasteczka Piceno, koło Ankony. Miejscowi serwują je do grillowanych ryb. Odmiany montepulciano i sangiovese przypominają o lokalności włoskich win. Wyczuwa się miłe aromaty owoców pestkowych, zwłaszcza wiśni. Młodzieńcze i orzeźwiające na języku. Podać schłodzone, by jeden kieliszek prosił o drugi.

Najpopularniejsze białe wino weneckie winiarnia Giusti doprowadziła do szczytowej formy, w bardzo wyważonym stylu, i to bez udziału beczki. Dla wzbogacenia zapachu i smaku trzymane kilka tygodni na osadzie drożdżowym. Intensywny zapach owoców z gruszkami i bananami na pierwszym planie. Treściwe, gęste w fakturze, i jednocześnie odpowiednio rześkie. Solidne i wyraziste wino do kuchni wegetariańskiej, szczególnie polecane do grillowanych warzyw, delikatnego risotto z przyprawami, a także do dań rybnych.

Apetyczny kupaż treściwych odmian białych i lekkiego trebbiano. Jak się okazuje, Toskania ma nie tylko kolor czerwony. Dojrzewanie przeprowadzono jedynie w stalowych kadziach dla zachowania lekkości. Wino ma subtelne aromaty kwiatowe i owocowe, jest łagodnie cytrusowe na języku, z zachowaniem właściwej rześkości. Grillowane lub smażone w głębokim oleju owoce morza będą dobrze się czuły w towarzystwie tego wina.

W typowym klimacie śródziemnomorskim, z łagodną i wilgotną zimą oraz suchym i bardzo gorącym latem, białe odmiany dają często bardzo ekstraktywne wina. Nie inaczej jest w tym przypadku. Tutejsze grillo pochodzi z upraw na zachodnim krańcu Sycylii i jest przez twórców Miopasso traktowane z dużą uwagą i dbałością o szczegóły. Jakości służy zbiór ręczny. Wyczuwalna, naturalna kwasowość, która ożywia wino, to efekt starań winiarzy, żeby nie dopuścić do fermentacji malolaktycznej. W samym sercu regionu, w którym z tej odmiany produkuje się słynną marsalę, kwasowość nadaje temu winu własny, niepowtarzalny styl. Wyraźnie mocny, świeży i kwietny bukiet układa się w logiczną całość z dominującymi w ustach akcentami owoców tropikalnych i cytrusów. Dobrego wrażenia dopełnia wyraźne skojarzenie ze słodyczą muskatu aleksandryjskiego. Nic dziwnego, obok catarratto bianco to przecież jeden ze składników krzyżówki, z której powstała odmiana grillo. Idealnie przyda się w kuchni do dań z owocami morza.

Odmiana nero d’Avola, na Sycylii określana często jako "Principe Siciliano" stanowi wizytówkę południowych Włoch. Wśród poważniejszych producentów regionu jest pozycją obowiązkową, która wiele mówi o podejściu do stylu produkowanych win. Grona zbierane są ręcznie pod koniec września. Niewielka część szczepu nero d’Avola suszy się na specjalnych matach w przewiewnym pomieszczeniu, aż stracą co najmniej 25% swojej naturalnej wagi. Zapewnia to głęboką barwę, bardzo bogaty bukiet owocowo-przyprawowy. Dużo tu skojarzeń z aromatami jagód, śliwek i suszonych ziół. W smaku dominują śliwki, porzeczki i szczypta pieprzu, co upodabnia nieco to wino do modnego na całym świecie shiraza. Swoją przydatność w kuchni podkreśli w zestawieniu z grillowaną wieprzowiną i gulaszem z dzika.